OVER MIJ


Mijn naam is Anne-Marije, met openheid, vol zachtheid en kracht kijk ik om mij heen, met oog voor het geheel. Wat er om mij heen gebeurt, neem ik in mij op. Dat wat ik zie, denk, voel en ervaar, zet ik in als bron om tot goed werk te komen. Een reflecterende houding is mij daarin altijd eigen geweest en biedt mij veel. Het geeft mij ruimte om mij te ontwikkelen en er te zijn. Te zijn voor de ander en voor mijzelf.
In contact zijn, oprechte aandacht hebben is voor mij dan ook de basis van goede zorg.

   Gezien worden is tot leven komen.

    (Baart, 2016)


Mijn werkzame leven heeft zich, vanaf dat ik ben begonnen met de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk, grotendeels afgespeeld in de gehandicaptenzorg als begeleider. Daarna volgde ik de studie Vaktherapie drama. Voor mij een prachtige aanvulling en verdieping op de basis van het werken in de zorg. Ervaren stond centraal, dat sloot perfect aan bij wie ik ben en hoe ik leer. Het opdoen van nieuwe ervaringen, het reflecteren daarop en deze inzetten om tot inzichten en nieuwe vaardigheden te komen.
Ervaringsgericht leren

Bewuste keuzes maken in mijn werk en privé, waartussen altijd verbinding is en deze keuzes met vertrouwen en openheid aangaan typeert mij. Zo voelde ik ook sterk dat ik eerst een aantal jaren werk- en levenservaring wilde opdoen na mijn studie. Dit voordat ik werk als therapeut of zoals het zich nu gevormd heeft begeleidingskundige/supervisor in de praktijk wilde gaan uitvoeren. Ik wilde op de werkvloer staan, in contact zijn met cliënten en collega’s. Wat speelt zich af, wie ben ik, wat heb ik te bieden? Want ondanks dat reflectie altijd sterk aanwezig was, had mijn professionele en persoonlijke identiteit ook nog tijd en ruimte nodig om tot uiting en ontwikkeling te komen.
Ervaringsgericht ontwikkelen

Dat wat ik wel wist, is dat ik graag een combinatie wilde qua werken. Zowel het op de werkvloer staan, als ook bijdragen aan wat daarvoor nodig is voor de professional. Dat wat ik als professional nodig heb, is inspiratie, inzicht en verdieping. Tijdens mijn jaarstage van de opleiding Vaktherpaie heb ik dat binnen de begeleidingsmethode van supervisie sterk ervaren. Daar werd ik geraakt en gevoed in wat ik nodig heb. Kortom, dat heeft evoor gezorgd dat ik de Post-HBO opleiding Begeleidingskunde: supervisie en coaching ben gaan volgen. Vorm en inhoud geven aan ervaringsgericht leren en reflecteren, passender kon het niet voor mij. 

Het sluit in zijn geheel aan bij wie ik ben, waar ik voor sta en waarom ik het doe. Inzicht krijgen in jezelf en dit duurzaam verbeteren, omdat we het samen te doen hebben in het leven. Door er te zijn voor jezelf, kun je er zijn, aansluiten bij, en geven wat nodig is, voor de ander.
Het werken in de zorg of dienstverlening vraagt dat je jezelf continu meeneemt en inzet. Jij als persoon in verhouding tot je werksituatie en je beroep, je neemt jezelf mee en je zet jezelf in. Oprecht aanwezig zijn, met aandacht en dat blijven doen, inclusief de betekenis daarvan uitbouwen. Dat vraagt om in contact te zijn met jezelf, zelfinzicht. Op die manier kun je van betekenis zijn voor het aangaan van complexe vraagstukken. 

Ik richt mij op het individu en kleine groepen. Ervaringsgericht leren en ontwikkelen door reflectie vraagt een ruimte waar vanuit openheid en vertrouwen ruimte is voor jou. Waar jij kunt delen en er volledig mag zijn, met al je kwaliteiten, gelaagdheden en paradoxen. Daar wil ik ruimte voor creëren, het zijn dingen die bij ons horen en die we maar moeilijk kunnen omschrijven. Daar naar zoeken en ontdekken, komen tot inzicht en verdieping, ga ik graag met je aan. Dit om tot een stevig geheel te komen van jouw als professional, want ik geloof dat jij veel te bieden hebt!

   Alleen met het hart kun je goed zien,
   wat wezenlijk is,
   is voor het oog niet zichtbaar

    (Saint-Exupéry 2010)

 

 

 

 

 

 


Dat we allemaal moeten proberen om totaal eerlijk met onszelf te zijn en zo diegenen te worden die we hadden moeten zijn, die we kunnen zijn, ontdaan van alle ruis, dat we moeten proberen om echte gesprekken te voeren, waarin we wankelen en twijfelen en kwaad zijn en stelling nemen en ons uitspreken en proberen te begrijpen, waarin we verdriet tonen en echte blijheid, waarin het breekbaar mag zijn en ook niet leuk en niet wenselijk, eindeloos complex, weergaloos mooi, brutaal eerlijk, niet sexy. Want dat zet deuren open, dat geeft moed, dat wapent tegen alle soorten eenzaamheid die daadkracht in de weg staan. Wie weet wie hij is, is ook in staat om te zoeken naar manieren waarop hij terug kan geven zoals niemand anders dat zou kunnen doen.

(Beeck, 2018)


ervaringsgericht ontwikkelen